ისინი არ ლოცულობენ

ისინი არ ლოცულობენ(ლოცვა მე მჭირდება, რომ სინდისი დავიმშვიდო, ისინი ღმერთმა უკვე ამოარჩია).
არ ფიქრობენ ხვალინდელ დღეზე . არავის სთხოვენ უფლებების დაცვას, არ აინტერესებთ პოლიტიკა-მათთვის სულ ერთია რომელი ხელისუფლების დროს იქნებიან მათხოვრები(ეს სიტყვა არ უყვარს ქალბატონ მზიას).
ტაძარში ხალხმრავლობაა. ისინი გარეთ სხედან. ზედაც არ უყურებენ ბაღში აყვავებულ მაისის ვარდებს. სადილს ელოდებიან.
წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის გვერდით, პატარა სასადილო-სამედიცინო პუნქტია გახსნილი. ბაღში გრძელი, მწვანე მაგიდაა გამართული თავისი სკამებით.
ალუმინის უზარმაზარი ქვაბიდან ოხშივარი ამოდის. შიგ მათი იმედი იხარშება. ეს უშველებელი ქვაბი მალე ამოიცლება, განაწილდება ქილებში, ბიდონებში, ჯამებში. კოპლებიან კაბაში გამოწყობილ ქალბატონს ჰგონია, რომ ურიგოდ მივდივარ და ნერვიულობს. “არა ქალბატონი, მე საჭმელს არ ველოდები(ძალიან მშია, მაგრამ ალბათ გამიჭირდება კერძის გასინჯვა).
ქალბატონ მზია კაცაძის “კაბინეტში” ვზივარ და აღრიცხავის ჟურნალიდან რაღაცეებს ვიწერ-მავანმა და მავანმა “სასოების სახლს” შემოსწირა შვიდი თონის პური, ხუთი კონსერვი, ორი ბოთლი ზეთი.

ღიად დატოვებული კარიდან ვხედავ, რიგი არ მთავრდება:ვიღაცეები მიდიან, ვიღაცეები მოდიან. “დიასახლისი” კითხვას აგრძელებს: ხუთი კილოგრამი ხორცი, თორმეტი ცალი პური, სამი შეკვრა მაკარონი. ეს ბევრია თუ ცოტა? ალბათ იმდენი რამდენიც საჭიროა. “ხოლო თავადმან მოიღო ხუთი პური და ორი თევზი და აღიხილნა თუალნი ზეცად და აკურთხა იგინი და დამუსრნა და მისცემდა მოწაფეთა, რაითა დაუგონ ერსა მას. და ჭამეს და განძღეს ყოველნი..”
სასოების სახლი1993 წელს დაარსდა(სოხუმის დაცემას დაემთხვა). “ახლა მართლა სახლს ჰგავს, მაშინ მხოლოდ ნანგრევები იყო” იხსენებს ქალბატონი მზია.
დაახლოებით ასეთი სისულელე მინდოდა დამეწერა: მზია კაცაძე და ცისანა შარტავა აქ მოსულ ყველა უპოვარს და გაჭირვებულს საოცარი სიყვარულით და გულისხმიერებით ექცევიან.. მაპატიეთ კეთილო ქალბატონებო, ამ სიტყვებს ახლავე წავშლი, იმიტომ რომ გულწრფელად მიგაჩნიათ და მართალიც ბრძანდებით, რომ მოწყალებაზე ხმამაღლა საუბარი უხერხულია.
ქალბატონი ცისანა ექიმია. ჩემი იქ ყოფნის დროს ოთახიდან არ გამოსულა. მასთანაც რიგია. სანამ თავის ულუფას მიიღებს, თითოეული მათგანი აუცილებლად შეიხედავს მასთან, ყველა რაღაცას უჩივის. გაჭირვებისგან მათ სული სტკივათ!-სვამს ექიმი დიაგნოზს.
საინტერესოა, რომ ძველებრაულად “მოწყალება” თანამედროვე გაგებასთან შედარებით გაცილებით ფართო მნიშვნელობას ატარებდა. იგი არ ნიშნავს, გაჭირვებულის მხოლოდ შველას, ანდა მძიმე მდგომარეობაში მყოფთთავის თანაგრძნობას. ის ასევე გულისხმობს სხვისი მდგომარეობის იმდენად ღრმად წვდომის უნარს, რომ შეძლო მისი თვალებით დაინახო სამყარო, განიცადო მისი განცდები.
აქ კვება ერთჯერადია. გაცემა პირველიდან ხუთ საათამდე.
წარმოვიდგინე დილას გაეღვიძა ერთ-ერთ ამათგანს, თანაც ძალიან ადრე და არა იმიტომ, რომ ჩიტების ჭიკჭიკმა არ დააძინა.. შიმშილმა გააღვიძა. მაგრამ იცის რომ მისთვის განკუთვნილი კერძი სულ ახლახან შემოდგეს ცეცხლზე, ჯერ წყალიც კი არ ადუღებულა, რომ შიგ მაკარონი ჩაყარონ. რას იზავს? ადგება, ჩაიცმევს, ვენებდაბერილ ფეხებს დაუდევრად წაყოფს ფორმადაკარგულ ფეხსაცმელში, მძიმედ ჩამოივლის დაღმართს, დაჯდება ამ ხის მწვანე სკამზე. მალე მეორეც გამოჩნდება, მესამე.. დღე ნელ ნელა მიიწევს წინ. (ეზოდან მაისს ვარდების სურნელი მოაქვს). ის პირველი დროის ამოსაცნობად მზეს ახედავს და ხის პატარა კიბეებს აუყვება რიგის დასაკავებლად. მზარეული უკანასკნელ, მაგრამ აუცილებელ დეტალს-მარილს დაუმატებს კერძს და დიდ ხის კოვზს დაატრიალებს. ზოგი იქვე ჭამს, ეზოში გამართულ მაგიდასთან, ზოგს სახლში მიაქვს. დროდადრო თუ გამოელაპარაკებიან ერთმანეთს. სალაპარაკოც არაფერი აქვთ. ერთმანეთის შესახებ უკვე ყველაფერი იციან.
ცოტა ხანში მწუხრის ზარებს ჩამოჰკრავენ.. წუთით გაუშეშდებათ პირთან მიტანილი კოვზი. სკამზე ჩამოძინებული ლოთი გამოიღვიძებს და გვერდს შეიცვლის.
ტაძარში კი ხალხმრავლობა და ხატმრავლობაა.
ისინი არ ლოცულობენ.
არ სთხოვენ უფალს კეთილდღეობას, დიდიხანს სიცოცხლეს, საზრდოს..