ხანდახან თქვენს ოჯახში ზარს რეკავენ. ეს არ არის არც მეზობელი, არც მეგობარი, არც ნათესავი, მაგრამ ის მაინც მოყვასია თქვენი. თქვენ კი კარს იქიდან გაუბედავად, ცოტა მკვახეთ პასუხობთ, რომ კარს ვერ გაუღებთ, რადგან.. მიზეზი მართლაც არსებობს. ხოლო კარს უკან მდგარი, ხელში ყოველი შემთხვევისთვის წამოღებული ძველი ჩანთით, უკვე თქვენს მეზობელთან აკაკუნებს. და თქვენ, ვიღაცის თუ რაღაცის ძალით, კარს ვერ შორდებით, ისმენთ, რომ ადამიანს, რომელმაც თქვენ მოგმართათ, ბავშვი ჰყავს ავად, ან თვითონ აღარ შეუძლია, ხოლო თქვენ, თითქმის იგივე სიტუაციაში მყოფი, მასზე მეტად შეურაცხყოფილი და დამცირებული, რჩებით კარს უკან.
ხანდახან კი ასეც ხდება. კარს გააღებ და სახეგაბრწყინებული ფანატიკოსი გახარებთ, რომ მესია მოდის, ვისაც არც ხატი სჭირდება, არც სანთელი, არც ჯვარი. თქვენ მასაც კარს უკტავთ და გარბიხართ ქუჩაში, შეივლით უახლოეს ეკლესიაში, მაგრამ იქამდეც ვერ აღწევთ. აქ რიგია, მათხოვართა რიგი, რომელიც ვერც ქურდობს, ვერც ვაჭრობს და ვერც ცრუობს. თქვენ გიწევთ მათ თვალებში ჩახედოთ. გადარჩენილი უკანასკნელი გროშებით ყიდულობთ ერთ სანთელს და ეკლესიიდან სასწრაფოდ გარბიხართ. მეტროს შესასვლელში უკვე მათხოვარი ბიჭის ხმა გეწევათ: “ამაღამ შენთან მოვდივარ, კარი დატოვე ღიაო!” მაგრამ რა ძნელია იმ კარის გაღება, სადაც თქვენი ძლივს ნაშოვნი ლუკმა გელოდებათ. ძველი დროიდან შემორჩენილი რბილი ავეჯი და ტელევიზორი თქვენს სამყოფ კომფორტს გიქმნით. რა ძნელია კარის გაღება, რადგან, თუ გააღებთ, თქვენც აღმოჩნდებით ვიღაცის კართან ატუზული, უმწეო და შეურაცხყოფილი.
დროდადრო დღესასწაულებზე თქვენი სახლი ნათდება და რა თქმა უნდა, თბება კიდეც. გმირობის ტოლფასად ნაშოვნი ორი-სამი თავი საჭმელი და ცოტა ღვინო უდიდესი ბედნიერების გრძნობით აგავსებთ. ხედავთ? თქვენ ვიღაც გმფარველობთ. ამასთან, მთელ ქვეყანაში მკაცრი კანონია: ტელესერიალების დროს ვერავინ გაბედავს შუქის გამორთვას. “ელექსისის” თუ “ბარბარას” ამბავი მთლიანად გწყვეტთ რეალობას და არარეალურ სამყაროში გაცხოვრებთ, “მშვენიერი ბარბარა” გონებას საბოლოოდ გიჩულუნგებთ. ანდა გონება რაღა საჭიროა. რა მნიშვნელობა აქვს, რომ ჭკვიანი ხართ ან ნიჭიერი. მორჩა, თქვენ არაფერი აღარ შეგიძლიათ. თქვენ ჯანმრთელი ინვალიდი ხართ, სულით ინვალიდი, რომელიც ვერც ვაჭრობს, ვერც ქურდობს და ვერც ცრუობს. ეს უკანასკნელი დღეს პრივილეგირებული ფენაა. ეს არის ის, ვინც ერთ დღესასწაულზე შუქი გაჩუქათ, ორიოდე კილო შაქარი გიწყალობათ. ეს არის ის, ვისაც შეუძლია ხელში იარაღი აგაღებინოთ და მოყვასისთვის გასროლინოთ. ეს არის ის, ვინც სამუდამოდ მათხოვრად დატოვა ის, ვინც ცოტა ხნის წინ თქვენს კარზე აკაკუნებდა.
მაგრამ თქვენ მაინც ხმას არ ამოიღებთ მანამ, სანამ თქვენ მიერ მომზადებულ სუპში ორიოდე კარტოფილი დაცურავს და არც კარს გააღებთ არავითარ შემთხვევაში. სწორადაც მოიქცევით, რადგან კარი რომ გააღოთ, იქნებ სამუდამოდ დაკარგოთ წონასწორობა. დამერწმუნეთ, არავინ გაგამართლებთ. სჯობს ყველაფერი ისევ ისე დატოვოთ. თუ რაიმეს შეცვლაა საჭირო , თვითონ შეცვლის ის, ვისაც ეს ხელეწიფება. აი, ნახეთ მომავალი ზამთარი უკეთესი თუ არ იყოს. ოღონდაც, ყურადღებას ნუ მიაქცევთ კარზე გახშირებულ კაკუნს. ნურც ეკლესიაში წახვალთ. მეტროს შესასვლელში კი ყურები ბამბით კარგად დაიგმანეთ. ეს უკვე ბიჭი კი არა, ბიჭები არიან, ბევრი, ბევრი ბიჭები, რომლებიც ვერც ვაჭრობენ, ვერც ქურდობენ და ვერც ცრუობენ. მხოლოდ იხვეწებიან:”კარი დატოვო ღიაო”.
1998 წელი
ახალი ქართული გაზეთი
ავტორი: შურთხია ბეროშვილი