წელსაც ხომ გავძელ უშენოდ

ლექსო, ეულო, შენ გამახსენე,

თუშეთის ღამე და ზმანებანი.

ალქაჯნი კლდეში წლაპავდნენ ენებს

და ზანზარებდა სახეოს მთანი.

მთვარის სხივებზე ისხდნენ ორბები,

რძე იღვრებოდა თავქვე გოდებით,

ხევი გარბოდა თავქვე გოდებით,

ზვირთზე შემჯდარი ჭინკა მღეროდა.

დააცეცებდა სიბნელე ცაცებს,

დაბარბაცებდა თვალდალიბრული,

სიო აგებდა ნისლების ფაცერს,

ქარი კი ხევდა გაშმაგებული.

ბაშტიდან ხართა ისმოდა ფშვენა,

შეიზმუვლებდა სიზმარში ფური,

დაღლილი ღამე მთებს მიესვენა

და მოერია თვალებზე რული.

ღრუბლების მიღმა ქროდნენ რაშები,

მხედრებს მოესხათ შავი ნაბდები,

მისდედავთ ელვა ნაგანგაშევი,

მიჰბუბუნებდათ ზვიადი მთები.

ლაშარის გორზე იდგა ლაშარი,

გამოლეოდა ვედრებით ქანცი,

თმებს უწეწავდა ქარი აშარი,

მაგრამ არ სწყვეტდა ლოცვას ღმერთკაცი.

ქალთა გორაზე ანგელოზები,

კელაპტრის შუქზე სწნავდნენ დალალებს,

არყის ქოჩორზე ისხდნენ ფრთოსნები,

ხან იგალობეს, ხან ივალალეს.

ირემზე იჯდა გმირი კოპალა,

მიუდიოდა არჩვების რემა,

–სინაურიძემ ხომ არ მომპარა

ან ბაქალაძემ თუ დაიჩემა.

აღარსადა ჩანს თვალშურთხა წალი

ნადირთ მეუფე ფიქრმა დაძირა,

ალბათ მოსწყინდათ უქმად წანწალი,

ამ თავხედობას დავუსვავ ძვირად!

იმჯიღებოდა გმირი კოპალა,

კლდეზე ფრინავდა დამფრთხალი ხარი,

მერე ზესიცკენ ავარდა ალად,

სავარსკვლავეთმა გაუღო კარი.

შუბლზე დამეცა ცისკრის კურცხალი,

გავახვენ თვალნი.. დავანდა ვნება.

ცას არ დააჩნდა არვის ნავალი,

უკვალოდ გაქრა ყველა ოცნება..

ავტორი: ილო ბეროშვილი

1985 წელი