ღამით, როცა ცა შავი ზღვასავით იშლება, ორიონის თანავარსკვლავედი წარუშლელი იდუმალებით ბრწყინავს. მებრძოლის ფიგურა, რომელიც ცის ტილოზეა გამოსახული, თავისი სამი ნათელი ვარსკვლავით – ალნიტაკი, ალნილამი და მინტაკა – თითქოს ხმალს ატრიალებს, ხოლო მკლავში დაჭერილ მშვილდს მარადისობისკენ იშვერს.
ზამთრის ცივ ღამეს თუკი სადმე სიბნელეს შეაფარებ თავს, შეგიძლია დაინახო ბეთელგეიზე – სიკვდილისკენ მიმავალი გიგანტი, რომელიც ერთ დღეს აფეთქდება და მთელ ცას გაანათებს. მის საპირისპიროდ კი მკაცრად და მტკიცედ ბრწყინავს რიგელი – ცისფერი გიგანტი, რომელიც ჯერ კიდევ ახალგაზრდაა.
ორიონის ნისლეულიც აქვეა – ვარსკვლავთა აკვანი, სადაც ახალი მნათობები იბადებიან. დროის სპირალში ჩავარდნილი ცეცხლოვანი ნისლი, რომელიც სიცოცხლის დასაწყისსა და დასასრულს აერთიანებს.
ორიონის თვალებით საუკუნეთა სიღრმეში ვიხედებით.
ბოლო ათასობით წლის განმავლობაში, მრავალი ცივილიზაცია შეჰყურებდა ამ ვარსკვლავებს – ბაბილონელები, ეგვიპტელები, მაიას ხალხი. ორიონში ისინი ხედავდნენ ღმერთებს, მეომრებს, ნიშნებს, მაგრამ ერთ რამეში ყველა თანხმდებოდა – ორიონი მარადიულია, მისი ბრწყინვალება არასდროს ქრება.
ორიონი მითოლოგიური მონადირე, რომელმაც კოსმოსში დაისადგურა, ერთ დროს დედამიწის მკვიდრი იყო. ამბობენ, რომ იგი იყო უზარმაზარი, უძლეველი და უშიშარი, მაგრამ ვერც კი წარმოიდგენდა, რომ ერთ დღეს მისი სახელი ვარსკვლავურ ფერფლში ჩაიწერებოდა. ღმერთებმა იგი ცაში აღამაღლეს, რათა მარადიული ყოფილიყო – ასე შეერწყა იგი ბრწყინვალე ვარსკვლავების ნათებას.
ერთ დღეს როდესაც ბეტელგეიზი სამუდამოდ აფეთქდება, იქნებ სწორედ მაშინ შეწყდეს ორიონის ამბავიც? ან იქნებ მისი სინათლე სხვა ვარსკვლავებში გაცოცხლდეს და ახალი მონადირის სახე შექმნას..
მაგრამ დღეს – სანამ ცა ჯერ კიდევ ვხედავთ ამ ბრწყინვალე გეომეტრიულ ფიგურას – შეგვიძლია შევჩერდეთ, თვალები ზეცისკენ მივაპყროთ და ვიგრძნოთ, როგორ გვათვალიერებს ზეციდან უძველესი მონადირე. იგი არ არის უბრალოდ შორეული მნათობი – ის ცის ფიგურაა, რომელიც გვახსენებს, რომ ჩვენც სამყაროს ნაწილნი ვართ, ვარსკვლავური მტვრის შვილები, რომლებიც ერთ დღეს კვლავ დაუბრუნდებიან კოსმოსის უსასრულობას.
ავტორი: ელენე შენგელია