ტყე — ეს არის სუნთქვა, რომელიც მიწიდან ამოდის და ცაზე იშლება. ბორცვების კალთებზე გაბნეული ხეები, თითქოს უხილავი ხელით დათესეს და ახლა ქარის შრიალში ერთმანეთს უყვებიან ამბებს, რომლებმაც საუკუნეები გამოიარეს.
თითოეული ფოთოლი თავის ისტორიას ფრთხილად ჩურჩულებს: როგორ დაარხიეს ჩიტებმა დილა, როგორ გადაუქროლა სიომ მზის სხივებს, როგორ ეძინა მიწას წვიმის შემდეგ.
ტყის სიღრმეში გადადგმული ნაბიჯი შეხვედრაა ძველი მორის ქვეშ მიმალულ სოკოებთან, ძველი ხის ტანში მოქცეულ ბზიკებთან, ფრთხილი თახვების ნაკვალევთან და გაუმხელელ საიდუმლოებასთან, რომელსაც მხოლოდ ფოთლების შრიალი იცნობს.
ტყის სუნი სველ მიწას ჰგავს, თბილ მზესა და მწვანე სიცოცხლეს, რომელიც არასდროს მთავრდება — მხოლოდ იცვლება, მხოლოდ ტრიალებს წელიწადის თვეების ჩუმ კალენდარში.
ბიოლოგიური მრავალფეროვნების გულში, ტყის სიღრმეში, უსასრულო სიცოცხლეა — მიკროორგანიზმები, მწერები, ფრინველები და ცხოველები ერთმანეთთან კავშირში ცხოვრობენ და ერთმანეთს ეხმარებიან გადარჩენაში.
თითოეული ხე არა მხოლოდ ჰაერს წმენდს და წყალს ინახავს, არამედ საკუთარ საკვებ ნივთიერებებს ნიადაგში გადასცემს, რათა სხვა მცენარეებმაც იცოცხლონ.
ასე იქმნება ბუნების ერთიანი ქსელი, სადაც ყველაფერი ერთმანეთთანაა დაკავშირებული.
აქ, მიწის სიღრმიდან ფოთლების მწვერვალამდე, იწყება სიცოცხლის რიტმი — თითქოს ბუნების ფარული გულიც სწორედ აქ, ტყეში ცემს.
ფოთლები — ესაა საოცარი მწვანე ზედაპირები, რომლებიც შთანთქავენ მზის სხივებს და ამ ენერგიას სიცოცხლისთვის საჭირო საკვებად გარდაქმნიან. ეს პროცესი — ფოტოსინთეზი — იმდენად მნიშვნელოვანია, რომ მის გარეშე სიცოცხლე დედამიწაზე ვერ იარსებებდა.
ტყეში ყველაფერი ერთმანეთზეა დამოკიდებული: ხეები, ბუჩქები, ცხოველები, ფრინველები, მწერები და ნიადაგი — ისინი ერთად ქმნიან ერთ დიდ ცოცხალ სისტემას.
ეს მჭიდრო კავშირი საოცარი სილამაზით და ჰარმონიით არის სავსე, თითქოს ბუნებამ ყველაფერი სრულყოფილი მექანიზმივით მოაწყო, სადაც ყოველი პატარა ნაწილი მნიშვნელოვანია მთლიანობისთვის.
ტყეები კვლავ რჩებიან ჩვენი პლანეტის უკვდავ სიმბოლოდ — სუნთქვისა და სიცოცხლის წყაროდ.
ისინი როგორც გულწრფელი სიჩუმე, მუდამ გვახსენებენ, რომ ცხოვრება ბუნების ნაზი ხელით იწერება.
თუმცა ეს სილამაზე და სიმშვიდე შემთხვევითი არ არის — მისი დაცვა მუდმივ ძალისხმევას მოითხოვს.
ტყე თითქოს ჩვენთვის იბრძვის, ცდილობს გადარჩეს და არსებობა გააგრძელოს. ამ ბრძოლაში მას ჩვენი დახმარება სჭირდება.
ბუნება ყოველთვის ცდილობს ბალანსის შენარჩუნებას, მაგრამ ადამიანების გარეშე, რომლებიც მას გაუფრთხილდებიან, ეს ბრძოლა უფრო რთული და მძიმე ხდება.
ტყე გვთხოვს, რომ მისი თანამოაზრეები და დამცველები ვიყოთ — არა მხოლოდ დამკვირვებლები.
ტყე მუდამ ცოცხალია — როგორც უსასრულო, უთქმელი ლექსი, რომელიც ფოთლების შრიალში იბადება, ქარის ჩურჩულში ყვება თავის ძველ ამბებს და მდინარის ჩუმ ჩუხჩუხში გვიტოვებს უხილავ წერილებს.
თითოეული ხის ტოტზე შემხმარი წვეთი, ყოველი ჩიტის გამოძახილი, ბალახის ფრთხილი რხევა — ეს ყველაფერი ბუნების ენაა, რომლის გაგებაც მხოლოდ მათ შეუძლიათ, ვინც გულით უსმენს.
ეს ხმა მრავალფეროვანია, თითქოს ყველაფერი ერთდროულად იფურჩქნება მასში — მწვანე, ლურჯი, ოქროსფერი და მიწის თბილი ყავისფერი.
ეს ხმა ცოცხალია და მარადიულია, რომელიც დროის მიღმა არსებობს, მაგრამ მხოლოდ იმ წამს იგრძნობ მას ბოლომდე, როცა გაჩერდები, გაჩუმდი და გულით მოუსმენ.
და როცა ერთხელ მაინც ამ ხმას დაუგდებ ყურს, სამყაროს საიდუმლოს შეეხები — იგრძნობ, რომ სიცოცხლე ბევრად ღრმა, უფრო ნაზი და მშვენიერია, ვიდრე ოდესმე გგონებია.
ტყე გიწვევს იმ სივრცეში, სადაც ჰარმონია ბუნებრივად იბადება, და სადაც ყველა კითხვა თავის პასუხს პოულობს სიმშვიდეში.
ეს არის ადგილი, სადაც ბუნება საკუთარ ხმას იღებს — არა სიტყვებით, არამედ სუნთქვით, სინათლით და ჩუმი სიმღერით, რომელიც ადამიანის გულში სამუდამოდ რჩება.
ავტორი: ელენე შენგელია