წვიმის პირველი წვეთები – ციდან ჩამოღვრილი სევდის ნამი – მიწას ეშვება და მის გულში ჩამალულ საიდუმლოებებს აღვიძებს. ისინი ჰაერს სისუფთავით ავსებენ, ბალახს სიცოცხლის შუქს ჰფენენ და ფოთლებს ნაზად ეხებიან, თითქოს სამყაროს პირველსაწყისი კვლავ უბრუნდებოდეს.
მიწა ამ წვეთებს სიხარულით იღებს. მის ფორებში გამომწყვდეული მტვერი წყლის თითოეულ ნაწილაკთან ერთად ჰაერში იფრქვევა და ნესტიან არომატად გარდაიქმნება. ეს არომატი — პეტრიქორი — ჩვენი მეხსიერების ყველაზე ძველი ნაწილი შეიძლება იყოს. ბიძგი, რომელიც ევოლუციამ დაგვიტოვა, რათა წვიმის მოახლოება შორიდანვე გვეგრძნო. ეს სიტყვა ბერძნულიდან მომდინარეობს: “პეტრა” – ქვა და “იხორი” – ღმერთთა სისხლი. მართლაც, თითქოს მიწაზე სიცოცხლის ელექსირი იღვრება და სულს ახალ ენერგიას ჰმატებს.
პეტრიქორი მაშინ ჩნდება, როდესაც გვალვის შემდეგ მიწას პირველი წვიმის წვეთები ეცემა. ეს არის მიწის სუნთქვა, თითქოს დედამიწა ღრმად ამოისუნთქავს, როდესაც წყლის შეხებას გრძნობს. სურნელი პატარა მიკროორგანიზმების – აქტინობაქტერიების დამსახურებაა, რომლებიც გვალვის დროს ნიადაგში უჩინრად იმალებიან. როგორც კი წვიმა იწყება, ისინი გეოსმინს გამოყოფენ – ნაერთს, რომელიც ჰაერში ვრცელდება და ჩვენამდე აღწევს, ის სველი მიწის მაცდური და სასიამოვნო სურნელით გვავსებს.
მაგრამ წვიმა მხოლოდ ბუნებრივი მოვლენა არ არის – ის მოგონებათა ენაა. ვინ არ მჯდარა ფანჯარასთან და არ მოუსმენია, როგორ ეხებოდა წვიმის წვეთები მინას მშვიდი, ჰიპნოზური რიტმით? ვინ არ უგრძვნია წვიმის წვეთების შეხება სახეზე – თითქოს თვით ბუნება ათასობით პატარა, ცივ კოცნას გვიგზავნის..
წვიმა ცის პასუხია მიწის მოლოდინზე. იგი ყოველთვის ბრუნდება, ყოველთვის ასუფთავებს, ყოველთვის ცვლის რაღაცას. და ყოველი წვიმის შემდეგ, როცა ცა ისევ იწმინდება და მზის სხივი წვეთებში ირეკლება, სამყაროს ახალი სიცოცხლე ეძლევა.
წვიმის შემდეგ ყველაფერი იცვლება – თითქოს ბუნებამ ღრმად ამოისუნთქა. ხეები სინოტივით იჟღინთებიან, მათი ფოთლები მდიდარი, ზურმუხტისფერი ელვარებით ბრწყინავენ. მიწა, რომელიც ჯერ კიდევ გუშინ მტვრით იყო დაფარული, ახლა ხავერდივით რბილია..
წვიმის ნამდვილი მაგია ჰაერში რჩება. ის წყნარად მიედინება ქუჩებსა და ველებზე, იჭრება სხეულში და თითქოს სულსაც ასუფთავებს. იქნებ, ამიტომაც ვგრძნობთ შინაგან სიმშვიდეს მას შემდეგ, როცა წვიმა გადაიღებს. ჩვენ უბრალოდ ვერ ვხედავთ, როგორ ირეცხება სამყაროს უხილავი სიმძიმე წვიმის წვეთებთან ერთად.
წვიმა ციკლია, განახლების მარადიული სიმბოლო. თითოეული წვეთი, რომელიც ციდან ეშვება, ოდესღაც ოკეანეში ან მდინარეში იმყოფებოდა, აორთქლდა, ღრუბლებად იქცა და ისევ უკან დაბრუნდა. ისევე, როგორც წარსული გამოცდილებები გვიბრუნდებიან ფიქრების სახით, წვიმაც მუდამ იმეორებს თავის მოგზაურობას, არასდროს კარგავს გზას, არასდროს იბნევა.
და როცა წვიმა გადაიღებს, სამყაროს თითოეული ნაპრალი კვლავ აივსება იმ სიჩუმით, რომელიც მხოლოდ ბუნებას შეუძლია შექმნას. ეს სიჩუმე არა მხოლოდ გარემოში, არამედ ჩვენს გულშიც ჩნდება. თითქოს ყველაფრისგან ამოისუნთქა მიწამ და ვარსკვლავებმა უფრო მკაფიოდ დაიწყეს ჯადოსნურ ცაზე კაშკაში.
ავტორი: ელენე შენგელია