ცისკრის პირველივე შუქზე, როცა სამყაროს ძილბურანიდან გამოფხიზლება იწყება, ჩიტების გალობა ჰაერში პირველ აკორდებს ჰკრავს. მათი ხმები წვიმის შემდეგ გამჭვირვალე ჰაერში ღრმად იძირება და სამყაროს მელოდიას უქსოვს – თითქოს ფოთლების შრიალთან, მდინარის ჩუხჩუხთან და ქარის ჩურჩულთან ერთად ბუნება ერთიან ჰარმონიად იქცევა.
თითოეული ფრინველი თავის მუსიკას მღერის – ზოგის ხმა მოკლე და მკვეთრია, თითქოს მზის სხივების შეხებას მიჰყვება, ზოგის კი – ნაზი და გაწელილი ხმა აქვს, თითქოს ქარს გზავნილად მიაქვს შორეულ ქვეყნებში. ეს გალობა მხოლოდ სიხარულის გამოხატვა არაა; ის კომუნიკაციის საშუალებაა – შეტყობინებები, რომლებიც შორეულ ტოტებსა და ტყის ჩრდილებში მოგზაურობენ და სიყვარულს ავრცელებენ.
ჩიტების გალობა უფრო მეტია, ვიდრე ბიოლოგიური სიგნალი. ეს ბუნების ცოცხალი მუსიკაა, დროის გასაღებია, რომელიც გვახსენებს, რომ ყოველი განთიადი ახალი შესაძლებლობაა – სიცოცხლის გაგრძელება, ახალი სიმღერა, ახალი დღე, სადაც სამყაროს ჯერ კიდევ შეუძლია, იმღეროს.
და როცა დღე სრულდება და მზე ცის კიდესკენ იწევს, ჩიტების გალობაც ნელ-ნელა იცვლის ხასიათს. დილის მხიარული მელოდიები თბილ, რბილ ბგერებად იქცევა, ბუნება შებინდებისთვის ემზადება. ბულბულები თავიანთ ჩუმ სიმღერებს საღამოს სიოს ატანენ, ხოლო ტყის ბინადრები ბინდბუნდში უკანასკნელ მესიჯებს გზავნიან – თითქოს სამყაროს ეუბნებიან, რომ დღე დასრულდა, მაგრამ სიცოცხლე კვლავ გრძელდება.
ღამით, როცა სამყარო მიძინებულია, ზოგიერთ ჩიტს მაინც არ სძინავს. ღამის მელოდიები იბადება – ბუს დაბალი, ჩუმი ძახილი ტყის სიღრმიდან, ბნელი ტყის სიღრმეში, ბუს ღრმა, ხავერდოვანი ხმა ჟღერს მისი მელოდია ნისლიან ღამეში მოგზაურობს, სქელ ტოტებს ეჯახება და კვლავ სივრცეში იფანტება. ღამის თევზიჭერისკენ მიმავალი ჩიტების შორეული ხმები. ეს ხმები იშვიათია, საიდუმლოებით მოცული, ნაწილია იმ უწყვეტი სიმფონიისა, რომელიც არასდროს წყდება.
ზღვის ნაპირებზე თოლიები ჯერ კიდევ კივიან, მათი ხმები ტალღების შრიალს ერწყმის. მინდვრებში ღამის ქარი ჭვავის თავთავებს არწევს, ზოგჯერ ქორბუდა ჩიტის მკვეთრი, მოულოდნელი შეძახილი ღამის ჰაერს ჭრის.
და როგორც კი ცის კიდეზე პირველივე ვარსკვლავი ქრობას იწყებს, სადღაც ბინდბუნდში, ჯერ კიდევ უხილავად, პირველი ჩიტი ამოიჩურჩულებს. ეს არის განთიადის წამი, როცა ბუნება ჩუმად, ფრთხილად იწყებს გამოღვიძებას.
ყოველ დილას, როცა მზე კვლავ ამოდის, ეს მელოდია თავიდან იწყება – ახალი ნოტებით, ახალი ბგერებით, მაგრამ იმავე მარადიული ჰარმონიით, რომელიც ჩიტების გალობას სამყაროს ფეთქვის რიტმად აქცევს.
ხის ტოტებზე დაბუდებული ფრინველები ერთხმად იწყებენ დილის ჰიმნს – ბულბულის გალობა ჰაერს ნაზ ბგერებად ეფინება, შაშვი კი მოკლე, ენერგიულ ტონებს აყოლებს. ასე იბადება ახალი დღე – იმავე სიმღერით, იმავე რიტმით, როგორც მილიონი წლის წინ, როცა პირველი ჩიტი პირველად შეიგრძნობდა მზის სხივს და სამყაროს თავისი პირველი გალობით ესალმებოდა.
ავტორი: ელენე შენგელია