ბუნებას არ უყვარს საუბარი, მაგრამ როცა ლაპარაკობს – მთები ირხევიან.
ის ამოძრავებს ოკეანეს, როდის დაიხიოს და როდის იფეთქოს.
ბუნება მბრძანებელია – უხილავი გვირგვინით და მრავალსახიანი ძალით.
ის ხელმძღვანელობს დროსაც.
ქარს უბრძანებს, გადააბრუნოს ფოთოლი და ტალღას – აკოცოს სანაპიროს.
ის ქმნის და ანგრევს – ერთდროულად დედაა და მსაჯული.
ადამიანი ცდილობს დაპყრობას. აშენებს ქალაქებს, თხრის გვირაბებს, ცვლის მდინარის კალაპოტს და ფიქრობს – “ახლა მე ვარ ბატონი.”
მაგრამ მიწა ერთ დღეში აგრძნობინებს, ვინ არის სინამდვილეში მბრძანებელი: მიწისძვრა, ქარიშხალი, გვალვა – ბუნებას არ უყვარს შურისძიება, ის უბრალოდ გვახსენებს საკუთარ არსებობას.
მისი კანონები შეუვალია.
ფიზიკის კანონს ვერ გავექცევით, ქიმიურ წონასწორობას ადამიანი ვერ დაარღვევს.
ნიადაგი გვთხოვს – “დამასვენე, აღარ შემიძლია ყოველი წელი მოსავლის მოლოდინში ვიყო.”
ტყე ამბობს – “თუ მე გამანადგურებ, ჰაერიც განადგურდება ჩემთან ერთად.”
პატარა ჭიანჭველა გვახსენებს – ბუნებაში არავინაა უმნიშვნელო.
ჩვენ უნდა ვისწავლოთ მისი ენა:
მისი სიბრძნე იმაში მდგომარეობს რომ ბუნება არ ელოდება აპლოდისმენტებს – ის უბრალოდ არსებობს, მუდმივად, შეუჩერებლად.
ბუნება არ ყვირის. ის არ წერს ბრძანებებს ქაღალდზე.
ის უბრალოდ გვიჩვენებს სიმართლეს – და გვიტოვებს არჩევანს.
მისი კანონები ასეთია:
„შეანელე სვლა.“
ადამიანი მირბის — აშენებს, ჭრის, წვავს, გადაადგილდება თავბრუდამხვევი სიჩქარით, ისე, რომ თვითონაც აღარ იცის, საით მიექანება.
მიწა ამას გრძნობს — იძაბება და იბზარება.
ჰაერი ვეღარ ეწევა კაცის ნაბიჯს — ატმოსფერო ქიმიური კვამლითაა მოწამლული.
წყალი კი დუმს — მის მღელვარე ტალღებს არავინ უსმენს.
,,მოუსმინე.“
ფოთოლს აქვს ხმა.
წყალს-ენა.
მცენარეები ერთმანეთს ესაუბრებიან, ვინ ავადაა და ვინ მწყურვალი.
„გაიაზრე შენი ადგილი.“
ადამიანი, არაა ბატონო, იგი თანამგზავრია.
არც დედამიწის მართველი – არამედ მისი ნაწილია.
დააბრუნე, რაც აიღე.“
გამოიყენე ხე? – დარგე ახალი.
დალია წყალი? – გაუფრთხილდი მას.
გამოიღე ნაყოფი? – დატოვე თესლი.
ბუნებას ურჩევნია თანაბარი გაცვლა – ის არასდროს ითხოვს მეტს, ვიდრე გასცა.
„ისწავლე სიკვდილთან თანაცხოვრება.“
ბუნებაში სიკვდილი დასასრული არაა – ის გარდასახვაა.
გადაყრილი ფოთოლი ნიადაგს ამდიდრებს, მკვდარი ხე ჩრდილად იქცევა სხვა სიცოცხლისთვის.
ბუნებაში არაფერი იკარგება – ყველაფერი ბრუნდება.
ეს წრებრუნვაა – მარადიული წრებრუნვა
დასასრული მხოლოდ დასაწყისია:
თუ დავემორჩილებით ამ უხმო ბრძანებებს – ჰაერი გაიწმინდება, მდინარეების ჰარმონიული მუსიკა ისევ დაბრუნდება, მიწა აღიდგენს თავის სუნთქვას, და მზე აღარ დაგვწვავს, არამედ გაგვათბობს.
ბუნება სამართლიანი მბრძანებელია. მისი მოსმენა გადარჩენის ერთადერთი გზაა.
ავტორი: ელენე შენგელია