ელექტრონი — ცეკვავს.
ცეკვავს უხილავ მუსიკაზე, რომელიც არ ისმის, მაგრამ ყველაფერს განსაზღვრავს.
მის გარშემო არ არსებობს პირდაპირი ხაზები —
მხოლოდ რხევები, ტალღები და შესაძლებლობების რუკები.
ის ერთ ადგილს არ ეკუთვნის —
იქ ჩნდება, სადაც არ ელოდები
ქრება იქიდან, სადაც გგონია, რომ აუცილებლად უნდა იყოს.
ის არ ითვლის ნაბიჯებს,
არ მიჰყვება რუკას, რომელსაც ადამიანი ხატავს.
მისი გზაა შემთხვევითობის შერხეული სიმფონიაა.
მისი ყოფნა წააგავს ჩრდილს ღრუბლებით დაფარულ მდელოზე —
მერყევია, ფერფლისფერად ელვარებს, იშლება და ქრება,
ის არასდროს არის ერთი და იგივე.
როცა გვსურს ვიცოდეთ, სად არის — ის იმალება.
როცა ვცდილობთ გავიგოთ, როგორ მოძრაობს — მისი მოძრაობა გაურკვევლობაში იკარგება.
მას არ აქვს ფორმა, სანამ არ დავაკვირდებით —
და როგორც კი ვაკვირდებით, ფორმას იცვლის.
ეს ჰაიზენბერგის პრინციპია, თუ ფიზიკოსს ჰკითხავ.
მაგრამ პოეტისთვის ეს შეიძლება იყოს
ელექტრონის სიზარმაცე, ახირება,
ან იქნებ სწორედ ესაა მისი თავისუფლება.
ელექტრონი გვეუბნება:
თვალს ნუ ენდობი მხოლოდ —
სამყაროს გულისცემა ხშირად ჩრდილებში იმალება,
და ზოგჯერ, სწორედ ბუნდოვანებაა
სიმართლის ყველაზე წმინდა ფორმა.
ავტორი: ელენე შენგელია