შემოდგომის ცა სავსეა ფრთების ფარფატით—ჩიტების გადაფრენა იწყება. მათ წინ ახალი გზები ეშლებათ, ხოლო უკან დარჩენილ ხეებში ქარი ფოთლების შრიალით ემშვიდობება. მზის დაბალი სხივები ბრწყინავს მათ ბუმბულზე, მათ ბუნება უხსნის კარს ახალი სამყაროსკენ. ეს მოგზაურობა უძველესია—წინაპართაგან ნაბოძები გზამკვლევი, რომელიც არასდროს ცდება.
როცა ისინი მიეფარებიან ჰორიზონტს, ცას კვლავ სიჩუმე მოიცავს. მხოლოდ ქარში არეული მათი შორეული სიმღერა გაგვახსენებს, რომ გაზაფხულზე კვლავ დაგვიბრუნდებიან—ბუნება ისევ გაიხარებს, ხოლო მათი ბუდეები ხელახლა აივსება სიცოცხლით.
მაგრამ სანამ გაზაფხული დადგება, მათ წინ დიდი გზა აქვთ. ღამეებს ვარსკვლავებით განათებული ცა გაუნათებთ, დღეებს კი – მზის სხივები, რომლებიც გზას უჩვენებენ. მათ ფრთებში მოთავსებულია დაუღალავი ძალა, მათი გულები კი სავსეა იმედით.
ზოგი მათგანი ზღვის თავზე გადაიფრენს, ზოგი – მთებს გადალახავს, ზოგი კი ვრცელ მინდვრებს გაჰყვება, სადაც ქარი თავისუფლად დანავარდობს. მაგრამ ყველგან, სადაც კი გაივლიან, მათი მელოდიური ხმები დარჩება – ხან სევდიანი, ხან კი მტკიცე, როგორც მოგზაურის სიმღერა.
და როცა შორეული მიწები მიღებენ მათ, ისინი დროებით დაისვენებენ, იპოვიან ახალ თავშესაფარს, მაგრამ არასოდეს დაივიწყებენ სამშობლოს, იმ ადგილს, სადაც ფრთები პირველად აიქნიეს ცისკენ.
ეს არის ბუნების მარადიული ციკლი – წასვლა და დაბრუნება, განშორება და შეხვედრა. და როცა გაზაფხული დაბრუნდება, ცის სიღრმიდან კვლავ მოვისმენთ მათ სიმღერას.
ტბები და მდინარეები, ტყეები და მინდვრები დაელოდებიანნ მათ. წყალი ისევ ჩაიკრავს მათ ანარეკლს, ხეები კვლავ გაუშლიან ტოტებს ბუდეებისთვის, ხოლო მიწა ძველებურად გულთბილად მიიღებს მათ ნაფეხურებს.
ისევ გაივსება ჰაერი ფრთების მსუბუქი შრიალით, ისევ აავსებს ცას მათი სიმღერები.
ბუნებამ თავის შვილებს გზას უჩვენებს, და ისინი დაბრუნდებიან. ციკლი დასრულდება, რათა ხელახლა დაიწყოს. და როგორც ყოველი გაზაფხული, ეს მოვლენაც ახალი იმედით იქნება სავსე—იმედით, რომ ცა მუდამ იქნება ღია მათთვის, ვისაც ფრენა სწყურია.
და ერთ დილას, როცა ცა ვარდისფერად შეიღებება, ისინი ფრთებს გაშლიან, შეკრებენ ცაში უზარმაზარ გუნდებს და გაეშურებიან სამხრეთისკენ, იქ, სადღაც შორეთში, სადაც მათ ელოდებათ თბილი მიწები და თავშესაფარი.
ასე ტრიალებს ბუნების მარადიული ციკლი—ცაზე ფრთების მსუბუქი ფარფატი წასვლის მელოდიას დაუკრავს. ჩიტები გაფრინდებიან შორეული ქვეყნებისკენ, ქარების ბილიკებს გაჰყვებიან, მაგრამ მათი გულები აქ დარჩება—მთებსა და მინდვრებში, იმ ხეებთან, სადაც პირველად ამღერდნენ.
და როცა გაზაფხული კვლავ შემოაღებს ბუნების კარს, ისინი დაბრუნდებიან— ცას აავსებენ სიცოცხლით, ჰაერს – სიმღერით, მიწას – იმედით.
ავტორი: ელენე შენგელია