ღამით, როცა ქალაქის ხმაური მიწყნარდება და ჰაერი ოდნავ გაგრილდება, ბუნება ფრთხილი მელოდიით იღვიძებს. ბალახებში, ხის ქერქზე, ფოთლებს შორის—მწერები თავიანთ პატარა ინსტრუმენტებს აჟღერებენ და უჩინარი ორკესტრის ნაწილი ხდებიან. მათი ხმები ერთმანეთში იხლართება და ღამის სიჩუმეს ფაქიზი, სიცოცხლით სავსე სიმფონიით ავსებს.
მწერების ხმები ჰგავს უწყვეტ, ფაქიზად ნაქსოვ ქსოვილს, რომელიც ღამის სიოსავით ეფინება ცას. როცა ვარსკვლავების შუქი ნაზად ეცემა ბალახს, ჭრიჭინები თავის მონოტონურ მელოდიას ბგერად ლენტებად ავლებენ, თითქოს დროს აჩერებენ და ღამის სიჩუმეს მუსიკით ავსებენ.
მოულოდნელად, შორიახლოს ციკადა ხმამაღალი, მკვეთრი ბგერით არღვევს ღამის მდუმარებას, თითქოს რაღაც მნიშვნელოვანის გამოცხადებას აპირებს. მის ხმას მალევე აჰყვებიან სხვა მწერებიც—ფრთების ნაზი შრიალი, ფოთლებში დამალული კოღოების წვრილი წუილი და ხეების ძირში მიმალული ხოჭოების ჩუმი, ხრაშუნა ნაბიჯები. მათი ხმები ერთმანეთს ერწყმის და ღამის სიჩუმეს სიცოცხლით ავსებს.
ეს ერთდროულად ქაოსიცაა და ჰარმონიაც—ბუნების უძველესი, უცვლელი ენა, რომელიც ღამის სიჩუმეში ყველაზე მკაფიოდ ჟღერს.
მწერები—სიცოცხლის პატარა მექანიზმები და ბუნების უჩინარი ოსტატები არიან, რომლებიც დედამიწას მილიონობით წელია ამაგრებენ. ისინი ყველგან გვხვდებიან: მიწის ქვეშ, წყალში, ტყის ჩრდილებში, გახურებულ ქვიშაზე და ქალაქის ბეტონის კედლებზეც კი.
თითოეული მათგანი უნიკალურია. ჭრიჭინები ბალახებში მშვიდად მღერიან, ციცინათელები ღამის სიბნელეში ციმციმებენ, ფუტკრები მინდვრებს შორის ბზუილით დაფრინავენ..
ზოგიერთი მათგანი შეუმჩნევლად შრომობს—დაბადებიდან სიკვდილამდე უმნიშვნელო არსებებივით ცხოვრობენ, მაგრამ სინამდვილეში ისინი სამყაროს გამუდმებით ცვლიან.
ისინი ნიადაგს აფხვიერებენ, ტყეებს ასუფთავებენ, გვასწავლიან გადარჩენას.
ისინი არსებობენ შეუმჩნევლად, მაგრამ მათი საქმე განსაზღვრავს სამყაროს ძალას. მინდვრებში, სადაც ბალახი ნაზად ირწევა, ფუტკრები ბზუილით ჰაერში ხატავენ სიცოცხლის უხილავ ნაკადებს. ტყის ჩრდილებში ჭრიჭინები უკვდავი მელოდიებით ამკობენ ღამეს, ხოლო ციცინათელები ვარსკვლავების ანარეკლივით ფარფატებენ ბნელში.
მწერები დროის უძველესი მესაიდუმლეები არიან—ისინი აქ იყვნენ, როცა პირველმა ყვავილმა თავისი ფერადი ფურცლები გაშალა და აქ იქნებიან მაშინაც, როცა ჩვენი დრო გაივლის. მათი ფრთების ფაქიზი შრიალი, მიწაში ჩამალული ნაზი ნაბიჯები და მტვრის მარცვლებით დახატული კვალი იმ მექანიზმის ნაწილია, რომელიც სიცოცხლის უწყვეტ ციკლს ინარჩუნებს.
ხანდახან ჩვენ მათ ვერ ვამჩნევთ, ზოგჯერ კი გვავიწყდება, რომ ეს პატარა არსებები უდიდეს საქმეებს ასრულებენ—მიწას ასუფთავებენ, ტყეებს განაახლებენ, ყვავილებს სიცოცხლეს ჩუქნიან. ისინი ბუნების დაუღალავი ოსტატები არიან, სამყაროს ქარგაში ჩაქსოვილი ძაფები, რომლებიც დედამიწა ფრთხილად, მაგრამ მტკიცედ ატარებს.
და მაინც, რამდენად იდუმალნი არიან ისინი… ზოგიერთი ფარვანა მხოლოდ ერთი ღამის სიცოცხლით არსებობს, მაგრამ იმ ერთ ღამეშიც მთვარის შუქზე ფრენას ასწრებს, ჰაერს ნაზი ფრთების ჩუმი ფრიალით არხევს და თავის წილ ისტორიას წერს ბუნების შეუჩერებელ ქრონიკებში.
ხოჭოები მიწის ქვეშ, უხილავ სამყაროში, საკუთარ ბილიკებს ხსნიან, ფესვებს შორის გზას მიიკვლევენ და ნიადაგს ამდიდრებენ. მათ არ სჭირდებათ დიდება ან დამსახურების აღიარება—ისინი უბრალოდ ასრულებენ თავიანთ უხილავ მისიას, ბუნების მარადიულ წრებრუნვაში ჩართულნი.
ზაფხულის საღამოებზე ციცინათელები ღამის სიბნელეს პატარა ცეცხლებმათი მბრწყინავი შუქი მდუმარედ ჰყვება ბუნების ჩურჩულით ნათქვამ ამბებს, რომელსაც მხოლოდ იმ ადამიანებს შეუძლიათ გაიგონ, ვისაც თვალები და გულები ღია აქვთ. მათი მბრწყინავი შუქი მდუმარედ ჰყვება ბუნების ჩურჩულით ნათქვამ ამბებს, რომელსაც მხოლოდ იმ ადამიანებს შეუძლიათ გაიგონ, ვისაც თვალები და გულები ღია აქვთ.
მწერები სიცოცხლის შეუმჩნეველი გმირები არიან—მოკრძალებულნი, მაგრამ უსაზღვრო ძალით სავსენი. მათ გარეშე ბუნება დაყრუებულიყო, მინდვრები გაყვითლებულიყო იქნებოდა, ხოლო ტყეები უღრან სიჩუმეში ჩაიკარგებოდა. ისინი პატარა საოცრებები არიან, რომლებიც ჩუმად, მაგრამ მტკიცედ ინარჩუნებენ სამყაროს სუნთქვას.
მწერები ბუნების შეუცვლელი ნაწილნი არიან, პატარა, მაგრამ ძლევამოსილი, უხმო მუშაკები, შეუმჩნეველი მეომრები, სამყაროს მიკროსკოპული, მაგრამ განუყოფელი ბორბლები.
ავტორი: ელენე შენგელია